Teofano

Angelos Terzakis (1907-1979), član Atinske Akademije, posvetio je život pozorištu i pisanju dramskih dela. Poput Šekspira, zaronio je i u istorijski materijal i istakao se vizantijskom trilogijom. Nacionalni teatar postavlja 1936. godine Cara Mihajla, 1939. Krst i Mač i na kraju Teofano 1956. godine. Teofano, neobično lepu, slavoljubivu i nemoralnu ženu, krčmarevu kćer koja se popela na tron, vizantijska istoriografija optužuje za smrt svekra, Konstantina VII Porfirogenita, proterivanje s dvora njegove žene Jelene i nasilno zatvaranje u manastir njihovih pet kćerki, Zoi, Teodore, Teofano, Ane i Agate. Pripisuje joj se i ubistvo muževa Romana II i Nićifora Foke. Angelos Terzakis u svom komadu Teofano dramatizuje priču o borbi za vlast, zaverama i prevratu na vizantijskom dvoru. Carica Teofano lukavo plete mrežu oko mladog i odanog Nićiforovog vojskovođe Jovana Cimiskija. On postaje njen ljubavnik, a ubrzo i saučesnik u svrgavanju cara Foke. Cimiskije preuzima carski presto i postaje novi vladar Vizantije, a Teofano ostaje izneverena žena i bivša carica. Kroz dijalog uspešno se oživljavaju istorijski likovi i prohujala vremena. Dramaturg prati realnu liniju zapleta i u poslednjem činu Teofanino zlo se kao bumerang vraća njoj samoj. Replika upućena Jovanu Cimiskiju odzvanja gorkom iskrenošću: „Sada više nemaš prijatelje, imaš samo podanike. Sada si car.“